Wij "Vrije School moeders" (of moeder en juf in mijn geval) zijn gek op feesten.
Jaarfeesten noemen we die. Maar, dan wel op een "verantwoorde" manier.
Geen schreeuwerige muziek uit bonkende speakers maar violen, fluiten en accordeons.
Geen zakken snoep, ranja en cola maar vlierbloesemsap (zelf gemaakt!) worteltjestaart (idem) en fruit.
Géééén Sinterklaasjournaal (o wee!) maar wel zelfgebakken biologische pepernoten, en als het even kan zónder suiker... Sinterklaas cadeautjes zijn er natuurlijk ook. Maar dan weer geen plastic prut die de kinderen eigenlijk het allerleukst vinden, neen, iets wat wij zelf hebben gemaakt.
Ook dit jaar. Mijn zoon zit in de 2e klas van (jawel) de Vrije School. Elk jaar krijgen wij enige tijd voor 5 december een uitnodiging voor een werkavond. Op deze werkavond werken wij aan het presentje voor onze kinderen. En zoals elk jaar was het ook dit jaar iets wat de kinderen in de klas konden gebruiken. In de vorige jaren passeerden al: een koningsmantel, regenmaker, schildermap en boekenlegger de revue.
Dit jaar zouden we een geldbuideltje maken met houten (!) schijfjes als geld.
De schijfjes moesten wij beschrijven met de getallen, en het buideltje, wat al door enkele ijverige ouders (waarvoor dank!) gemaakt was, mochten we versieren.
In mijn hoofd: "iets met vilt, sterren? Zijn naam in gouden letters?"
Totdat er een vreemd gevoel van mij meester maakte. Wat nou verantwoordelijk???
Wat zou Lasse leuk vinden? Lasse houdt van afgrijselijk plastic speelgoed, zijn step, hutten bouwen en monsters!
In een flits vroeg ik me af hoeveel moeders en vaders het met zorg genaaide buideltje kapot hadden geknipt en omgetoverd tot een monster... Niet één denk ik.
Lasse kwam glunderend thuis die dag na het Sinterklaasfeest. "MAM! Ik heb een rekentasje gekregen met een MÓNSTER!" Lasse was gelukkig. En zo hoort het.
